Nog 1 minuut te gaan. De loopband geeft 15 km/h aan en de spiegel voor me laat zien wat ik zelf ook wel weet: Ik sta op instorten. Tegelijkertijd is er een gevoel van voldoening en wilskracht dat ervoor zorgt dat mijn benen blijven rennen, terwijl mijn longen tegenstribbelen. Als ik op de stopknop druk, ben ik tevreden: Ik was weer een tikkeltje beter dan vorige week. Dat de man naast me al zeker 20 minuten in datzelfde tempo aan het rennen is met een soepele tred, is bijzaak (nou ja… heel stiekem ben ik wel een beetje jaloers natuurlijk ;-)). Het gaat erom dat ik mijn eigen prestatie verbeterd heb. Hoewel ik me realiseer dat daar ook grenzen aan zitten: Die 200 km skeeleren van afgelopen zomer ga ik niet zomaar evenaren, denk ik!
Zo had ik onlangs mevrouw Stroo op mijn spreekuur. Mevrouw Stroo is bij mij terechtgekomen vanwege het risico op ondervoeding en een slechte intake. Ik heb haar nu een paar keer gezien en de afgelopen keer hebben we afgesproken dat ze dagelijks met haar rollator tot de hoek van de straat zou lopen en terug. Heen en terug is dat in totaal zo’n 100 meter. Een hele overwinning voor mevrouw, want ze was eraan gewend geraakt nog nauwelijks haar huis uit te komen. Boodschappen werden gedaan door de kinderen, de thuiszorg kwam wekelijks helpen met het huishouden en mevrouw had een grote voorliefde voor tv-quizzen, waardoor ze het wel prima vond voor die tv. Het uiteindelijke doel is om de zelfredzaamheid te vergroten waardoor mevrouw hopelijk zo lang mogelijk zelfstandig kan blijven wonen, iets wat ze zelf ook graag wil.
Zoals bij sporters geldt, werkt het ook bij onze kwetsbare ouderen: Als je wilt aansterken, moet je je spieren niet alleen voeden, maar ook trainen. En, waar ik mezelf dwing om 15 minuten de longen uit mijn lijf te rennen, is die 100 meter voor mevrouw Stroo misschien nog wel een veel grotere prestatie. Wij als diëtisten geven dagelijks adviezen over voeding, maar het stukje beweging wat erbij hoort, is zeker zo belangrijk. Gooit een sporter zijn lijf vol met eiwit, maar wordt er niet op de juiste manier getraind? Dan kan het zomaar zijn dat die kostbare eiwitten worden gebruikt als brandstof of opgeslagen als vet in plaats van spiermassa. Bij ondervoede mensen is dat precies zo: de eiwitten in de voeding zijn soms letterlijk van levensbelang, maar als je echt wilt aansterken, moet je je spieren wel gebruiken om ze uiteindelijk krachtiger te maken. Hierin werken we als diëtist vaak samen met de fysiotherapeut. Tegenwoordig doen we ook regelmatig biametingen, waarbij we de spiermassa van cliënten kunnen meten en dus ook daadwerkelijk het resultaat van onze voedingsinterventie kunnen bijhouden. Een enorme vooruitgang binnen ons vakgebied!
Ook op het gebied van prehabilitatie zien we duidelijk de toegenomen focus op beweging in combinatie met voeding. Prehabilitatie is een programma dat gevolgd wordt voorafgaand aan een operatie. Hierbij worden interventies zoals stoppen met roken en alcohol drinken ingezet, maar wordt een patiënt ook geadviseerd te gaan trainen en een diëtist te bezoeken om optimaal gevoed een operatie in te gaan. Hier is het doel van trainen weer heel anders dan bij die sporter, maar inmiddels is uit diverse onderzoeken gebleken dat extra training in combinatie met gezonde, eiwitrijke voeding de complicaties bij een operatie verminderen.
Het is mooi dat wij als diëtisten de fysiotherapeut steeds beter weten te vinden en vice versa. Los van elkaar kunnen we heel wat betekenen, maar samen staan we nog veel sterker. Ook hier is weer duidelijk dat wij als diëtisten veel meer doen dan alleen het begeleiden met afvallen. Genoeg werk aan de winkel. En dat vindt deze diëtist helemaal niet erg, zolang ze maar voldoende tijd overhoudt om over de loopband te rennen en naar de andere kant van het land te skeeleren!
